پرکردمشک وپس کفی ازآب برگرفت

می خواست تاکه نوشدازآن آب خوشگوار

آمدبه یادش ازجگرتشنۀ حسین

چون اشک خویش ریخت زکف،آب وشدسوار

برخودخطاب کرد کهای نفس اندکی 

آهسته ترکه مانده حسین تشنه درقفا

عبّاس!بی وفا تونبودی چنین چه شد؟

نوشی توآب ومانده حسینت درانتظار

شدبا لبان تشنه ازآب روان برون

دل پرزجوش ومشک به دوش،آن بزرگوار

کردند جمله،حمله بر آن شبل مرتضی

یک شیردرمیانه وگرگان بی شمار

یکتن کسی ندیده وچندین هزارتیر

یک گل کسی نچیده وچندین هزارخار

ازمسائلی که درعاشورا،وقایع واتفاقات زیادی پیرامون آن به وجودآمد،حضورزنان درکنارسیدالشهداعلیه السلام ویاریکردن وروحیه دادن به عزیزان خودمی باشد؛ونقش زنان رادرمسیرتعالی جامعه بیان میکند.عاشورا،ماندگاری خودراتاحدّزیادی مرهون فداکاری هاوقهرمانی های خانوادۀامام حسین علیه السلام به خصوص زینب کبری علیهاالسلام است.

همسرزهیر

اوبود که همسرش را تشویق کردکه نزد امام برودو به آنهابپیوندد

ام وهب

او همسرعبدالله بن عمیرکلبی بودوتنهازنی ست که ازسپاه حسین بن علی علیه السلام به شهادت رسیدواین افتخاررایافت که نامش به همراه نام شوهروفرزندش درزمرۀ شهیدان سرافرازکربلا ثبت گردد.

1.امیرالمؤمنین علی علیه السلام

حضرت علی علیه السلام نگاهی به فرزندخودکردوفرمود:ای(کسی که نام ویادتو)موجب جاری شدن اشک(در دیدۀ)هرمؤمن است.

حسین علیه السلام گفت:پدرمنظورشمامن هستم؟

حضرت درپاسخ فرمود:آری فرزندم.

(بحارالانوار،ج44،ص280وفضل زیارة الحسین(ع)،ص38.)

2.حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام

آن گاه حسین علیه السلام(هنگام بادری)به شش ماهگی رسید،درشب تاریک به چراغ نیازنداشتم وهنگام عبادت خداوخلوت باحق،صدای تسبیح وتقدیس(وی را)می شنیدم.(بحارالانوار،ج 43،ص 273 ؛عوالم،ج17،ص11وخصائص الحسینیه،ص31.)

3.امام حسن مجتبی علیه السلام

آن چه موجب شهادت من می شود،سمّی است که به کامم ریزند،امّاای اباعبدالله هیچ روزی(مصیبتی)مانندروز(مصیبت)تونخواهدبود.

(أمالی صدوق،ص116؛بحارالأنوار،ج 45،ص218؛اهف،ص25.)

سلمان فارسی می گوید:

ازرسول خدا صلی الله علیه واله شنیدمکه درباره حسن وحسین علیهما السلام فرمود:خدایامن آن دورادوست می دارم پس تونیزآن دورادوست بدار.(ارشادشیخ مفید:ج 2ص 34)

براء بن عازب می گوید:

رسول خداصلی الله علیه واله فرمود:حسین ازمن است ومن هم ازحسینم،خداونددوست می دارد کسی راکه حسین رادوست داشته باشد.(بحارالانوار:ج43،ص 261) 

             میلاد حضرت معصومه(س)مبارک 

  وقتی که امام حسین علیه السلام به بالین عبّاس علیه السلام آمد،عبّاس علیه السلام لحظات آخرعمررامی پیمود.امام حسین علیه السلام روی خاک زمین نشست،وسرپرخون برادرش عبّاس علیه السلام رابردامن گرفت،خون چشمهای عبّاس علیه السلام را پاک کرد،ودراین هنگام عبّاس علیه السلام گریه می کرد،امام حسین علیه السلام فرمود:

ای ابوالفضل علت گریه ات چیست؟

حضرت عبّاس علیه السلام عرض کرد:«بردارم!وای نورچشمم،چگونه گریه نکنم که شخصی مثل توبه بالینم آمده وسرم راخاک برداشته،ولی بعدازساعتی چه کسی سرتوراازروی خاک بلندمی کند؟»

امام حسین علیه السلام همچنان دربالین عبّاس علیه السلام نشسته بود،ناگاه عبّاس علیه السلام آه جانسوزی کشید،وروح پاکش به سوی بهشت پروازکرد،امام حسین علیه السلام باصدای بلندمانندشیون،صدازد:

وا اخاهُ!وا عبّاساهُ!؛

ای وای برادرم!ای وای عبّاسم               

امام حسین علیه السلام پیکربه خون تپید ۀ عبّاس علیه السلام رادر کنار نهرعلقمه رها کرد،وبه سوی خیمه هابازگشت،درحالی که بسیار اندوهگین وپریشان بودوسرشک اشک ازدیدگانش جاری می شد،اشک چشمش راباآستین دستش پاک می کرد،ومی فرمود:

«آیاطرفدار حقّی هست که ازماحمایت کند،آیا کسی هست که از آتش دوزخ بترسدوازمادفاع کند؟»  

حضرت سکینه علیه السلام به پیش آمد،وازحال عمویش عبّاس علیه السلام پرسید،امام حسین علیه السلام فرمود:«عمویت راکشتند.»

همین که زینب علیه السلاماین سخن راشنید،فریادبرآوردوگفت:«ای وای!عبّاس ازدست مارفت،وجای خالی اوراچگونه ببینم؟»

صدای گریۀ بانوان برخاست،امام حسین علیه السلام نیزباآنهاگریه کردوفرمود:

  واضیعتابعدک ؛

ای عبّاس!مابعدتو بی یاورشدیم.

  در حسینیه تو برگ براتم دادند
                                                       


در حسینیه تو برگ براتم دادند
وسط سینه زنی بود نجاتم دادند
مرده ای بیش نبودم که به دستور شما
تا مسیحا بشوم آب فراتم دادند
تا که احرام ببندم به منای تو حسین (ع)
رخت مشکی تو اندر عرفاتم دادند
رو گرفتی که نبینی عرق سائل را
با دو دست کرمت جلوه به ذاتم دادند
با همین قطره اشکی که ندارم آقا
سیئه دادم و سیل حسناتم دادند
نام تو زینت دنیاست اباعبدالله
نمک زندگی ماست اباعبدالله

             فیلم موهن اهانت به پیامبراکرم(ص)نشانه انحطاط شیطان بزرگ است           

               این همه اهانت...این همه بی احترامی... 

                                آقاپس کی...

                  
امام صادق (ع) :

 یا حسیــــــــن! 

اگر آتش عشق تویارمان باشد آتش شعله ورجهنم در کاممان نخواهدکشید.توفیق،«سلام»همیشه مان بخش وازشمارنفرین کنندگان بردشمنانت قرارده تا هیچ گاه قلب خویش رادراسارت دنیامداران ودنیامداری وجان خویش رادرزنجیرهواپرستی وخواری نبینم.

یاحسیــــــــــن!

ای بزرگ ترین ناشرمعروف،ای والاترین ستیزنده ی منکر،شراره ای از آتش مقدس کربلایت راچراغ راهمان سازتابیراهه های ضلالت وکژراهه های حیرت،گام هایمان رانفرسایدوبه درّه های هول وچاه های ذلّت دنیاپرستی فرجاممان نبخشد

حسین جان  عاشقتم

حسین جان دوست دارم

حسین جان دیونم کردی

حسین جان......

هرکس به کربلاتورسید،به بهشت رسیده است ؛کدام گل زاررا می شناسیم که طراوت وعطروبوی کربلای تودرآن باشد؛ای منتشر،ای رایحه جاری سیب،بهشت زیبا،زیبای بهشتی،سیّدگل هاوگلگون ها،سیّدبهشتیان و سرچشمه ی بهشت آفرینی وزیبایی.هرکس بهشت می خواهد،کربلای توبهشت است.هرکس دلتنگ زیارت گل است ومشتاق گلگشت بهشتی ،سفربه کربلای تورابایدادرک کند.

یاحسین،عزیزترین نقطه ای که بهشت ازآن جادامن گستردوبه خاک آبروی بهشت داد.

بهشت کجاوکربلای تو؟قامت کدام طوبای بهشتی،ترازقامت اکبروقاسم توست؟

منظرکدام درخت،دلاراترازایستادن عبّاس درنگاه کودکان وپرده نشینان حرم وخیام توست؟

ای بهشت گمشده!ای بهاربی پاییززمین!

ای حسین.... 

ای عشق من

 عاشورا،عطش،خون،گریه،صورت کبود،گوش بی گوشواره،پای پرآبله،سربی معجر،آوارگی ودربه دری،اسارت ،جسارت ،اهانت ،طفل شیرخواره ،خیمه سوخته، دست بریده ،خدتریب ،شیب خضیب ،بدن سلیب ،کاروان بی پناه ،خواهر مضطروخسته و....

وای،ای قلم جسورشدهای بس است می دانی اینهایعنی چه؟

از چشم خونبار امام زمانت حیاکن ودم فروبندوآنچه می دانی به سینه فروریزوبیان مکن که قابل گفتن نیست،هریک ازاین واژه هادریایی از غم به همراه دارد وخانه دل راآتش می کشدتنهایک دل است که توانست همه اینهارایکجاببیندوتحمل کندو آن هم دل زینب است.